Ik ben donorkind en vadervinder. Hoe dat zo gekomen is? Okay, lang verhaal kort (de lange versie vind je hier). In 2001, toen ik 28 jaar oud was, vertelden mijn ouders me dat ze hulp hebben gehad bij mijn conceptie. In 1972 zijn ze bij dokter Swaab in Amsterdam geweest en die heeft mijn moeder met hulp van een anonieme spermadonor zwanger gemaakt. Mijn vader was namelijk onvruchtbaar.
Ik had niet direct de behoefte op zoek te gaan naar die spermadonor. Hij was immers anoniem, ik zou hem nooit vinden. Mogelijkheden ontbraken en ik had al een vader, dus waarom zoeken? In 2010 startte Fiom de KID DNA databank en toen ging het toch kriebelen. Wat nou als hij daarin zou staan? Dan wilde ik het toch wel graag weten? Ik schreef me in en hoorde jarenlang niets.
In 2016 kwam ik via een TV programma in aanraking met Stichting Donorkind, waar ik inmiddels ook al lange tijd als vrijwilliger en bestuurslid aan verbonden ben. In de geheime groep van de stichting leerde ik andere donorkinderen kennen en met een aantal ontdekten we dat je ook op zoek kon naar je biologische vader met behulp van je eigen DNA. Wat een vondst!
Sindsdien was ik echt op zoek. Ik kwam bij Spoorloos op TV, vond een eerste zus, een tweede, een derde, een broer… Inmiddels heb ik (november 2023) elf broers en zussen gevonden en… in 2019 vond ik na een lange zoektocht mijn donorvader Gerard. Hij is helaas al lang geleden overleden, maar ik heb antwoord op mijn vragen en dat geeft veel rust.
Als je meer wilt lezen over mijn avonturen als donorkind en vadervinder: ik heb een blog bijgehouden. Wil je mijn verhaal lezen? Dat vind je hier.